internetowa Historia eksploracji Kosmosu
opracowanie: Tomasz Paszek
7 stycznia 1998
o godz. 02:28:44 UTC ze stanowiska startowego SLC-46 CCSFS (Space Launch Complex 46, Cape Canaveral Space Force Station) na Florydzie za pomocą rakiety nośnej Athena II wyniesiono amerykańską sondę kosmiczną Lunar Prospector (pol. Księżycowy poszukiwacz).
Była to trzecia misja w ramach Programu Discovery, której celem było zbadanie Księżyca na niskiej orbicie polarnej , w tym mapowanie składu powierzchni.
4 grudnia 1996
o godz. 06:58:07 UTC ze stanowiska startowego LC-14 CCSFS (Cape Canaveral Space Force Station) na przylądku Canaveral wystartowała rakieta Delta II 7925 z sondą kosmiczną Mars Pathfinder.
Sonda składała się z modułu przelotowego, lądownika i łazika Sojourner, a jej celem było badanie powierzchni Marsa.
NSSDCA/COSPAR ID: 1996-068A – Mars Pathfinder
NSSDCA ID: MESURPR – Mars Pathfinder Rover
12 stycznia 1996
o godz. 23:10:00 UTC z kompleksu startowego Kourou ELA2 na Gujanie Francuskiej wystartowała rakieta nośna Ariane 44L z satelitami telekomunikacyjnymi Panamsat -3R i Measat-1 .
Panamsat -3R (PAS 3R) świadczył usługi telewizyjne i komunikacyjne w krajach Ameryki Północnej i Południowej za pośrednictwem 16 transponderów pasma C.
MEASAT 1 był malezyjskim geostacjonarnym satelitą telekomunikacyjnym, który zapewniał łączność i bezpośrednie usługi telewizyjne Malezji i sąsiednim krajom za pośrednictwem 4 transponderów pasma Ku i 12 transponderów pasma C, natomiast amerykański geostacjonarny satelita telekomunikacyjny
23764 – NSSDCA/COSPAR ID: 1996-002A – PANAMSAT 3R
23765 – NSSDCA/COSPAR ID: 1996-002B – MEASAT 1
10 grudnia 1995
w ziemskiej atmosferze spłonął radziecki lądownik księżycowy Kosmos 398 (ros. Космос-398, ang. Cosmos 398).
Był to drugi testowy pojazd przeznaczony do lądowania na Księżycu, jednak nigdy nie dotarł na jego powierzchnię. Pojazd przebywał w przestrzeni kosmicznej od 26 lutego 1971 (24 lata)
2 grudnia 1995
o godz. 08:08:00 UTC ze stanowiska startowego LC-14 CCSFS (Cape Canaveral Space Force Station) na przylądku Canaveral wystartowała rakieta Atlas-2 AS z sondą kosmiczną SOHO (Solar and Heliospheric Observatory).
Sonda jest wspólnym projektem ESA i NASA, i ma na celu prowadzenie badań związanych ze zjawiskami zachodzącymi na powierzchni Słońca oraz nad wiatrem słonecznym i jego wpływem na naszą planetę.
13 stycznia 1993
o godz. 01:49:00 UTC ze stanowiska startowego 43/4 kosmodromu Plesieck (ZSRR) za pomocą rakiety nośnej Molniya-M Blok-ML (nr 78012-643) wyniesiono na orbitę radzieckiego satelitę telekomunikacyjnego Molniya 1-85.
Satelita należał do pierwszej generacji (COMSAT) orbitujących satelitów w celu przetestowania i udoskonalenia systemu komunikacji radiowej i telewizyjnej. Podstawową funkcją satelity było przekazywanie programów telewizyjnych i długodystansowych dwukierunkowych wielokanałowych łączy telefonicznych i telegraficznych z Moskwy do różnych standardowych naziemnych stacji odbiorczych w systemie „Orbita”.
Jednak nie był to satelita geostacjonarny, jego orbita była eliptyczna z dwoma wysokimi apogeum dziennie nad półkulą północną – jednym nad Rosją i jednym nad Ameryką Północną oraz stosunkowo niskimi perygeum nad półkulą południową. Zastosowanie trzech takich satelitów zapewniało całodobową komunikację na całym globie (zastosowanie militarne).
12 stycznia 1993
o godz. 11:10:17 UTC z kompleksu startowego Plesieck 133/3 (ZSRR) za pomocą rakiety nośnej Kosmos 3M wyniesiono na orbitę radzieckiego satelitę nawigacji wojskowej Kosmos 2230.
Satelita należał do radzieckiego systemu nawigacji satelitarnej Tsikada operującego na niskiej orbicie okołoziemskiej (LEO), a służył do lokalizowania statków na oceanie.
14 stycznia 1991
o godz. 14:50:27 UTC ze stanowiska startowego 1/5 kosmodromu Bajkonur (ZSRR) wystartowała rakieta nośna Soyuz-U2 (nr G15000-045) z radzieckim bezzałogowym statkiem transportowym Progress M-6 (nr 205).
Celem misji było dostarczenie zaopatrzenia na stację kosmiczną Mir.
Nowa seria pojazdów Progress M miała większą ładowność, zmodernizowany system podejścia / dokowania i zawierała 2 panele słoneczne do generowania energii elektrycznej.
Pojazd mógł przebywać w przestrzeni przez 30 dni i dodatkowe 108 dni zadokowany w porcie Mir. Przed opuszczeniem stacji zapasowe paliwo ze zbiorników było przetłaczane do zbiorników stacji, a sam pojazd po odłączeniu uległ zniszczeniu podczas wejścia w atmosferę.
Progress M-6 zacumował do Mir 16 stycznia 1991 r.
8 stycznia 1991
o godz. 00:53:00 UTC ze stanowiska startowego LC-17B CCSFS (Launch Complex – 17B, Cape Canaveral Space Force Stattion) na Florydzie (USA) wystartowała rakieta nośna Delta II 7925 z europejskim wojskowym satelitą komunikacyjnym NATO-4A.
Satelita był pierwszym z dwóch satelitów komunikacyjnych nowej generacji, oferujących bezpieczną wojskową i dyplomatyczną komunikację głosową i danych państwom członkowskim NATO i żołnierzom w terenie.
1 stycznia 1990
o godz. 00:07:00 UTC ze stanowiska LC-40 na CCSFS (Launch Complex 40 Cape Canaveral Space Force Station) na Florydzie wystartowała rakieta nośna Commercial Titan III (CT-3) z satelitami Skynet 4A i JCSAT-2.
Był to pierwszy start amerykańskiej rakiety nośnej jednorazowego systemu startowego. Co ciekawe start odbył się 31 grudnia 1989 roku o godz. 19:07 czasu lokalnego ET jednak został zapisany jako pierwszy start w 1990 roku wg czasu UTC co czyni go jedynym startem w różnych latach (pomiędzy czasem na wyrzutni, a czasem uniwersalnym).
Ładunek stanowił amerykański wojskowy satelita komunikacyjny Skynet 4A i japoński geostacjonarny satelita komunikacyjny JCSAT-2.
20401 – NSSDCA/COSPAR ID: 1990-001A – Skynet 4A
20402 – NSSDCA/COSPAR ID: 1990-001B – JCSAT 2
